سانسورچی/ کارگردان: پرانو بیلی-باند / بازیگران: نیام الگار، نیکلاس برنز، مایکل اسمایلی/ ژانر: دلهره آور/ تهیه کننده: هلن جونز / توزیع کننده: مگنت / امتیاز در آی.ام.دی.بی: ۵.۹ از ۱۰/ ، امتیاز در راتن تومیتوز: ۸۸ از ۱۰۰، امتیاز در متاکریتیک: ۶۷ از ۱۰۰
خلاصه فیلم: یک سانسورچی انگیسی متوجه ارتباط بین یک فیلم دلهرهاور با خواهر ناپدیدشدهاش میشود.
*
برای طرفداران ژانر دلهرهآور چه چیزی مهمتر و هیجانانگیزتر از یک قصه بکر و تازه است؟ داستانی که انتهایش از همان شروع فیلم مشخص نباشد و بتوان از خیالپردازی و تصور ادامه فیلم به وجد آمد. اثری که روح اسلشرهای دهه ۷۰ همچون سوسپیریا (داریو آرجنتو / ۱۹۷۷) را به بافت قصهاش تزریق کرده و بی هیچ عجلهای برای ترساندن بیننده، اِلمانهای وحشت را آرام آرام و همراه با پیشروی داستان به نمایش میگذارد. این فیلم میتواند خواهرِ کلاسیک فیلم قدیسه ماد (رز گلس / ۲۰۱۹) لقب بگیرد. چرا که هر دو به توهمات خودفریبانه دختری میپردازند که سرانجام به فروپاشی روان آنها ختم میشود.
در اواخر دهه ۷۰ میلادی، ایند (نیام الگار) دختر رنگپریده و گوشهگیریست که مسئول سانسور کردن خشونت افراطی فیلمها قبل از اکران آنهاست. آن هم در دورانی که همسو با فضای آشفته سیاسی و اجتماعی زمانه، محصولات ژانر اسلشر به عنوان نمود فرهنگی چنین اوضاعی در بالاترین میزان محبوبیت خود بودند. ایند در کنار قاطعیت و تفکرات محافظهکارانهاش اما شکنندگی و ترس سرکوبشدهای همراه خود دارد که نیام الگار با مهارت توانسته حالات صورت، جزییات رفتاری و عکس العملهای وسواسگونه این شخصیت را به تصویر بکشد. البته اتمسفر فیلم هم در خلق آزاردهندگی و خفقان کم نمیگذارد و با گنجاندن صحنههای متعددی از راهروهای بازیک و نیمه تاریک، این احساسات رعبآور را گسترش میدهد.
با وجود مبهم بودن پلات اصلی و سوالات بدون پاسخی که در طول فیلم ایجاد میشود، سانسورچی حتی لحظهای از نفس نمیافتد و ریتمش را حفظ میکند. کارگردان از مسیر اصلیاش خارج نمیشود و فیلمش را درگیر هیجانات اضافی، بیهوده و بهاصطلاح مخاطبپسند نمیکند. در عوض برای ملموستر کردن آزردگی فضا از ترفند فرمی جالبی بهره میگیرد و در یکچهارم انتهایی اثر اقدام به بستن تدریجی کادر صفحه نمایش میکند. فیلمی که شاید نتواند از تمام پتانسیلش استفاده کند اما در یادآوری دوران اوج اسلشرها عملکرد قابل قبولی از خود ارائه میدهد.