کارگردان: دیوید لاوری/ بازیگران: دِو پاتل، آلیسیا ویکاندر، جوئل اجرتون / تهیه‌کننده: توبی هالبروکس/ توزیع‌کننده: ای ۲۴ / ژانر: درام فانتزی/ امتیاز در آی‌.ام.دی.بی: ۷ از ۱۰ ، امتیاز در متاکریتیک: ۸۵ از ۱۰۰  ، امتیاز در راتن تومیتوز: ۸۷ از ۱۰۰

خلاصه فیلم: این فیلم داستان قرون وسطایی سر گاوین و شوالیه سبز را بازگو می‌کند، دربارهٔ مردی جوان که باید با موجودی بزرگ روبرو شود.

*

عاقبت انتظارها به سر رسید و شیفتگان داستان یک روح (۲۰۱۷) توانستند اثر جدید دیوید لاوری، خالق آن شاهکار کوچک را تماشا کنند. فیلمی با پروداکشن عظیم در خدمت خلق جهانی سحرآمیز که در عین متفاوت بودن، پیوندهای ظریفی با تجربه قبلی کارگردانش دارد. شوالیه سبز از فضای تجربی و مینیمالیستی داستان یک روح فرسنگ‌ها فاصله دارد و بنا بر ماهیت داستان‌گویش دیگر روزنه‌ای برای کاوش شخصی تماشاگر باقی‌ نمی‌گذارد اما در عوض تجربه سفری پرهیجان در سرزمین جادوها را به او تقدیم می‌کند. سفری که خالی از وجه استعاری نیست و ماجراجویی سِر گاوین برای رسیدن به معبد و ملاقات مجدد با شوالیه سبز رفته‌رفته به مکاشفه‌ای خودشناسانه در باب فلسفه زندگی و پی‌بردن به ماهیت واقعی ترس تبدیل می‌شود. توجه ویژه لاوری به تاریخ و طبیعت در اینجا هم تکرار می‌شود و مهم‌تر از آن باز هم مفهموم مرگ نقش کلیدی در شکل‌گیری جهان قصه دارد. اگر در داستان یک روح از اندوه مردن و فراموشی حرف زده شد، اینجا صحبت از ترس رویارویی با مرگ و قدرت آن در تغییر انسان است. البته فرقی در نوع مشکل نمی‌کند چرا که تنها راه چاره همان است که در فیلم قبلی گفته شد: رها کردن!

شوالیه سبز با ریتم مناسبی شروع می‌شود و زمان کافی در اختیار معرفی شخصیت‌ها و شرح اهمیت سفر قرار می‌دهد. در نیمه اثر از سرعت آن کم و به اعجاز و شگفتی‌اش اضافه می‌شود و با وجود سوالات بی‌جواب و شخصیت‌های فرعی بدون سرانجام، پایانی درخور و قابل‌قبول پیدا می‌کند که البته در این باره به پای کوبندگی و قدرت فیلم قبلی نمی‌رسد. شاید بزرگ‌ترین اشتباه فیلم انتخاب آلیسیا ویکاندرز برای ایفای شخصیت(های) برون‌گرا و دو وجهی داستان باشد؛ موضوعی که مستقیما بر ارتباط بیننده با فیلم تاثیر منفی می‌گذارد. با تمام این اوصاف دیوید لاوری ماموریت ساخت یک اثر افسانه‌ای را تقریبا با موفقیت به انجام می‌رساند. همان‌ نتیجه‌ای که همچون عاقبت سفر سِر گاوین، قبل از آغاز قابل پیش‌بینی‌ بود.